چگونه است که در کشور ما، همه شعر می گویند؟
شهریور 1323
پرسیده بودید آیا همه شاعرند و این چگونه است که در کشور ما، همه شعر می گویند؟ چون دو روز است پریشان و مضطرب هستم، مختصر جواب می دهم.
برای شما به یک مَثَلِ کوچک اکتفا می کنم. در خانه ای که بچه زیاد است و بَنّا هم کار می کُند، ابزارِ دستِ بنّا به دستِ بچه هاست. در عالمِ هنر، در هر رشته ی آن، همین را می بینید. این است که در بیشتر خانواده های اشرافی، یک پیانو در گوشه ی اتاق معطّل است. بیشتر جوان ها ویولون می زنند و آدمیزادی نیست که نخوانَد. اما نه همه کس پیانیست است و نه همه کس ویولون زن. بلکه ابزارِ کار شاعر را و پیانیست و ویولون زن و خواننده را به دست دارند.
در کارِ اولی این ابزار، عبارت از توانایی در تنظیمِ کلمات است که در زبانِ ما کاری آسان تر از این نمی شود. مثل اینکه این کار، مادرزادیِ آنها است. من فقط یک نکته را در این خصوص اضافه می کنم. بچه های خودخواه و سِرتِق و بسیار چشم دریده ای هستند که ممکن نیست سال های سال، به نادانی و خامی خود پی ببَرَند .
مطالب مرتبط