یکصد و بیست و پنجمین سالروز تولد نیما یوشیج گرامی باد
(یادگار)
در دامنِ این مخوفْ جنگل وین قُلِّه که سَر به چرخ سوده است
اینجاست که مادرِ منِ زار گهواره یِ من نهاده بوده است
اینجاست ظهورِ طالعِ نحس
کامد طفلی زبونْ به دنیا بیهوده بپرورید مادر
عشق آمد و در وی آشیان ساخت بیچاره شد او زِ پای تا سر
دل داد ندا بدو که: برخیز
اینجاست که من به ره فتادم بودم با برّه ها هم آغوش
ابر و گُل و کوه، پیش چشمم آوازه یِ زنگِ گلّه در گوش
با ناله یِ آب ها همآهنگ
اینجا، همه جاست خانه یِ من جایِ دلِ پُر فسانه یِ من
این شوم و زبونْ دلم که گم کرد از شومی اش آشیانه ی من
اینجاست نشانِ بچّگی ها
هیچم نرود ز یاد کانجا پیرِه زَنَکی رفیقِ خانه
می گفت برای من همه شب نَقلی به پسندِ بچّگانه
تا دیده یِ من به خواب می رفت
خیزیدَمی از میانه یِ خواب هر روز سپیده دَم بدان گاه
که گلّه یِ گوسفندِ ما بود جنبیده ز جا فتاده بر راه
بزغاله ز پیش و برّه از پِی
من سر ز دَواج کرده بیرون دو دیده بر ابرِ روی صحرا
که توده شده چو پیکرِ کوه حلقه زده همچو موج دریا
از پیشِ رَمه بلند می شد
دو گوش به بانگ نایِ چوپان وآن زنگِ بزِ بزرگِ گلّه
آواز پرندگان کوچک وآن خوب خروسکِ محله
کز لانه برون همی پریدند
وز معرکه یِ چنین هیاهو من خرّم و خوشْ ز جای جسته
فارغ ز دی و ز رنجِ فردا از کشمکشِ زمانه رسته
لب پُر ز تبسّمِ رضایت
دل پُر ز خیالْ وقت بازی ناگاه شنیدمی صدایی
این نعره ی بچّه های دِه بود: های های، رفیق جان کجایی
ما منتظریم از پسِ در.
من هیچ نخورده، کف زَننده بر سر نَه کُلَه، نه کفش بر پای
یکتای به بَر سفید جامه زنگوله به دست، جَسته از جای
از خانه به کوه می دویدیم
مادر می گفت: بچّه آرام! می کرد پدر به من تبسّم
من زلف فشانده شعرخوانان در دامنِ ابر می شدم گم
دنیا چو ستاره می درخشید
اینجاست که عشق آمد و ساخت از حلقه ی بچه ها مرا دور
خنده بگریخت از لبِ من دل ماند ز انبساطْ مهجور
دیده به فراق، قطره ها ریخت.
ای عشق، امید، آرزوها! خسته نشوید در دلِ من
تا چند به آشیانه ماندن دیدید چه ها ز حاصلِ من
که تَرک مرا دگر نگوئید؟
ای دورِ نشاط بچگی ها برقی که به سرعتی سَرآیی
ای طالعِ نحسِ من، مگر تو مرگی که به ناگهان درآیی!
ایّامِ گذشته ام! کجایی؟
باز آی که از نخست گردید تقدیرِ تو بر سرم نوشته
بویَم رُخِ روز و گیسوی شب کز جنس تواَند ای گذشته
هر لحظه ز زلفِ توست تاری.
از عمر هر آنچه بود با من نزدِ تو به رایگان سپردم
ای نادره یادگارْ عِشقا! مُردم زِ بَرِ تو، دل نبُردم
تا با غمِ خود تو را سرشتم
باز آی چنان مرا بیَافشار تا خواب ز دیده ام رُبایی
امّید دَهی به روزگاری کز تو نَبُوَد مرا جدایی
بازآ که غم است طالبِ غم.
نیما یوشیج
حمل 1302
مطالب مرتبط