نیما یوشیج

شعر تبری روجا

از کتاب «روجا» تالیف محمد عظیمی

اِسپیدِ دِو گنی کی وِی تی جَد وُ
 پارین دِکاشتِ فِک گُنی وِ قَد وُ
هـِــــــزارِ وِی اَتّا نَوِ نَه سَد وُ 
وِی زَرتُـشِ گَپِ وِ بوتُ سَد وُ


Espied dev goni ki ve ti jad vu
Pārin dekašte fek goni ve qad vu
Hezāre ve at-tā nave na sad vu
Ve zartoše gape ve buto sad vu

می گویی که دیو سپید جد تو بود.
می گویی که قد او به بلندی درخت بید یکساله بود.
هزار (تا) بود، یکی نبود، صد (تا) نبود.
این حرف زرتشت است، او گفت که صد بود.
******

دیوِ سُخن می جا نپرس دراز 
هر چی بواِم می سخن آغاز
اَنّـی گُمِ کــو تو گُنی هـــراز
اَنّـــی خوُمُّ کو پندارنی آواز

Dive soxan mi jā napors derāzo
Har či bu-em mi soxane āqāzo
An-ni gomo ku tu goni harāzo
An-ni xum-mo ku pendārni āvāzo

در باره ی دیو از من مپرس، که سخنی طولانی است.
هر چه بگویم، باز اول سخنم است.
آنقدر می گویم که تو می گویی مانند رودِ هراز، طولانی است.
آنقدر می خوانم که تو می پنداری آواز است.
******

مازِرونِ دیو اَتّا گَتِ نوُم هَسُّ 
رستم به حیله دیـوِ دَسِّ دَوِسُّ
دیــــوِ خوندون آفِتاب پَرَسُّ
زرتش به کینه بد به وی دَوِسُّ

Māzerune div at-tā gate num has-so
Rostem be hile dive das-se daves-so
Dive xun-dun āfetāb paras-so
Zartoš be kine bad be ve daves-so

دیو مازندران، نامداری بزرگ است.
رستم به حیله دستِ دیو را بست.
خاندان دیو، آفتاب را می پرستند.
زرتشت به کینه به آنان نسبت بد داد.
******

روجا اَتّا بَسوُتِ خانِموُنِ
اوندَم کو وَشنُ وِ روُجِ نِشونِ
اَیار نَیار اَرِ مِ دِلِ خــوُنِ 
 شــوُیِ میوُن مِ راهِ رهـنِمونِ

Rujā at-tā basute xānemune
Oun-dam ku vašno ve ruje nešune
Ayār nayār are me dele xune
Šu-ye mi-yun me rāhe rahnemune

ستاره ی روجا، یکی خانمان سوخته است.
هنگامی که روشن است، نشانه ی روز است.
آشکار و نهان، آری خونِ دلم است.
در دل شب، راهنمای راه من است.
******
 
روجـا بیمو تَلا ویشـار بَوِی یُ 
روشَن دُنی یِ چِش تار بَوِی یُ
نیما شِ اسبِ سَر سوار بَوِی یُ
دُنی یِ نیک و بـــدِ یار بَوِی یُ

Rujā bimu talā višār bavi-yo
Rušan duni-ye češ tār bavi-yo
Nimā še asbe sar sevār bavi-yo
Doni-ye niko bade yār bavi-yo

ستاره روجا آمد و خروس بیدار شد.
چشم دنیای تاریک، روشن شد.
نیما بر اسب خود، سوار شد.
یار و همدم، نیک و بد دنیا شد.
******
 
تَلا خوُنُّ، تَلا خوُنُّ شو بوردُ
ویشار واشین، ویشارونِ خوُ بوردُ
کـَلا بِشکِسُّ وُنِ تیلِ اوُ بوردُ
تَلا خوُنُّ گُنِ پی رِسین شـــوُ بوردُ

Talā xun-no , talā xun-no šu burdo
Višār vāšin , višārune xu burdo
Kalā beškes-so vone tile ou burdo
Jalā xun-no gone piresin šu burdo

خروس می خواند، خروس می خواند که شب به پایان رسید.
بیدار شوید، خواب بیداران تمام شده است.
کوزه شکست و آبِ گل آلودش رفت.
خروس می خواند، می گوید: برخیزید، شب به پایان رسید.
******
 
بَخوُشتِ گَنِّم وِ مازِرارِ کوُرنُ
بَمِردِ تَن وِ هَسِّــــــــکا رِ کوُرنُ
خرابِ خِنِه اِسپی تَلا رِ کوُرنُ
عاشق کوُ یار نارنُ سِما رِ کوُرنُ

Baxušte gan-nem ve māzerāre kurno
Bamerde tan ve has-sekā re kurno
Xarābe xene espi talā re kurno
Āšeq ku yār nārno semā re kurno

گندم خشکیده، فرشته ی برکت را می خواهد چه کند.
تن بی جان، استخوان را می خواهد چه کند.
خانه ی ویران، خروس سفید را می خواهد چه کند.
عاشقی که یار ندارد، رقص را می خواهد چه کند.

مطالب مرتبط