نیما یوشیج

آقای نیکوهمت!

22 آبان 1395 از نامه های نیما

8 تیرماه 1335

نامه ی شما را دکتر جنتی به من رسانید، در این ساعت که من به مسقط الرأسِ خود می روم. البته می دانید که المسافر کالمجنون. به این جهت، من چیزی نمی توانم بنویسم. در جوابِ آنهمه چیزهایی که زمان باید قضاوت کند و شما از فردی می خواهید.
اما ملک الشعرای بهار، یگانه استاد به سبکِ قدیم، در زمانِ ما بود. من با بهار، در یک راه می رفتیم، در سی چهل سالِ پیش. احتیاج برای بیانِ مطالبِ زندگیِ امروزه، راهِ ما را از هم جدا کرد. شاید تأثیرِ کارهای مرا، در تمام این موقعِ جدایی با او، در اشعارِ او پیدا کنید.
چنین جدایی است که به شما آن مطالبی را می رساند، که از من خواسته اید.