نیما یوشیج

به فریدونِ توللی

22 آبان 1395 از نامه های نیما

طهران - 19 بهمن 1326

سلامِ من به شما که از پیِ آرزوی کمک به خودتان می گردید. در این بیابان، صداها خاموش مانده و در کاروان، صداهای دیگر جانشین شده و می رود.
ولی عزیزِ من! در این روش، حتماً صبر داشته باشید. این دلتنگی ها که بیهوده از آن می گریزند، مایه های بی چون و چرای پُر زوری هستند که بعدها، به اشعارِ شما چاشنیِ خاصّی خواهند بخشید. گنجِ واقعی باید روی آور باشد و آنچه که حتماً ثمری دارد، چه بسیار که چشیدنِ آن تلخ است.
از من قبول کنید این چند کلمه که در حاشیه ی نامه ی طولانیِ رسول، دوستِ عزیزتان، برای شما می نویسم. به منزله ی نامه ای ست که می خواستم مفصّل برای شما نوشته باشم.