گل نازدار
(گل نازدار )
سود گَرَت هست گراني مكُن خيره سري با دل و جاني مكُن
آن گل صحرا كه به غمزه شكفت صورت خود در بُنِ خاري نهفت
صبح همي باخت به مهرش نظر ابر همي ريخت به پايش گهر
باد ندانسته همي با شتاب ناله زدي تا كه برآيد ز خواب
آن گل صحرا كه به غمزه شكفت صورت خود در بُنِ خاري نهفت
صبح همي باخت به مهرش نظر ابر همي ريخت به پايش گهر
باد ندانسته همي با شتاب ناله زدي تا كه برآيد ز خواب
شيفته پروانه بر او مي پريد دوستي اش از دل و جان مي خريد
بلبلِ آشفته، پيِ رويِ وي راهي همي جُست ز هر سويِ وي
وان گلِ خودخواهِ خود آراسته با همه ي حُسن به پيراسته
زان همه دل بسته ي خاطر پَريش هيچ نديدي بجز از رنگ خويش
شيفتگانش ز برون در فغان او شده سرگرمِ خود اندر نهان
جاي خود از ناز بفرسوده بود ليك بسي بي ره و بيهوده بود
فَرّ و برازندگيِ گل تمام بود به رخساره ي خوبش حرام
نقش، به از آن رخ برتافته سنگ، به از گوهر نايافته.
گل كه چنين سنگدلي برگزيد عاقبت از كار نداني چه ديد
سود نكرده ز جوانيِ خويش خسته ز سوداي نهانيِ خويش
آن همه رونق به شبي درشكست تلخيِ ايّام به جايش نشست.
از بُنِ آن خار كه بودش مقر خوب چو پژمرد برآورد سر
ديد بسي شيفته يِ نغمه خوان رقص كنان رهسپر و شادمان
از بر وي يكسره رفتند شاد. راست بماننده ي آن تندباد
خاطرِ گل زآتشِ حسرت بسوخت زآنكه يكي ديده بدو برندوخت!
هر كه چو گل، جانبِ دل ها شكست چونكه بپژمرد، به غم برنشست
دست بِزَد از سرِ حسرت به دست كانچه به كف داشت ز كف داده است!
چون گلِ خودبين ز سر بيهُشي دوست مدار اين همه عاشق كشي.
يك نفس از خويشتن آزاد باش خاطري آور به كف و شاد باش.
جاي خود از ناز بفرسوده بود ليك بسي بي ره و بيهوده بود
فَرّ و برازندگيِ گل تمام بود به رخساره ي خوبش حرام
نقش، به از آن رخ برتافته سنگ، به از گوهر نايافته.
گل كه چنين سنگدلي برگزيد عاقبت از كار نداني چه ديد
سود نكرده ز جوانيِ خويش خسته ز سوداي نهانيِ خويش
آن همه رونق به شبي درشكست تلخيِ ايّام به جايش نشست.
از بُنِ آن خار كه بودش مقر خوب چو پژمرد برآورد سر
ديد بسي شيفته يِ نغمه خوان رقص كنان رهسپر و شادمان
از بر وي يكسره رفتند شاد. راست بماننده ي آن تندباد
خاطرِ گل زآتشِ حسرت بسوخت زآنكه يكي ديده بدو برندوخت!
هر كه چو گل، جانبِ دل ها شكست چونكه بپژمرد، به غم برنشست
دست بِزَد از سرِ حسرت به دست كانچه به كف داشت ز كف داده است!
چون گلِ خودبين ز سر بيهُشي دوست مدار اين همه عاشق كشي.
يك نفس از خويشتن آزاد باش خاطري آور به كف و شاد باش.
اسد 1302
مطالب مرتبط